mércores, 30 de abril de 2025

A viaxe definitiva


… Y yo me iré. Y se quedarán los pájaros cantando;
y se quedará mi huerto, con su verde árbol,
y con su pozo blanco.

Todas las tardes, el cielo será azul y plácido;
y tocarán, como esta tarde están tocando,
las campanas del campanario.

Se morirán aquellos que me amaron;
y el pueblo se hará nuevo cada año;
y en el rincón aquel de mi huerto florido y encalado,
mi espíritu errará nostáljico…

Y yo me iré; y estaré solo, sin hogar, sin árbol verde, sin pozo blanco,
sin cielo azul y plácido…
Y se quedarán los pájaros cantando.


...........................................
Hoxe deume por Juan Ramón Jiménez (1881-1958)
Esta alfaia foi escrita cando aínda non cumprira os trinta anos...
e que ben se conserva, cento catorce anos despois.

Abril 2025



Ningún comentario:

Publicar un comentario