Beroun... Beroun

Foi o ano pasado, cando descubrín a Beroun.

Sen querer, claro, como ocorre case sempre neses azares misteriosos que, xa sabedes, enchen -de cando en vez- o noso espírito.

Era un domingo de agosto.

A nosa guía favorita preparou unha xornada en Karlstejn.

Matinade: por 70 coroas e 45 minutos nun tren cómodo, limpo e puntual, viaxamos desde Praha, para coñecer un dos grandes castelos da Europa Central: Karlstejn.

Unha marabilla ...todo ! 

Espazos abertos, río, natureza, puro verdor de árbores e vexetación.

(Qué pracer camiñar desde a estación ata ao pobo, por unha estrada xenerosa na súa amplitude, sen tránsito... e chegar a unha vila tranquila e acolledora –tempus est donum– )

Paseo, xantar ditoso no Stodola, e andaina (pouco máis de trescentos metros) ata o  Castelo.
Eu, curioso impenitente, tiraba fotos, feliz!

Ollade:
   a) Un abruñeiro na rocha centenaria (no ano 1348 comezou a construción!) de Karlstejn.
   b) Aló embaixo, a Vila recollida, entrañable.



Xa de volta en Karlín –nesas noites de agosto, repasando a xornada no móbil atopo a Beroun.

Foi así que a vea botánica (tireille a foto a unha hedra poderosa que dominaba unha variada sinalética) agasallou a un camiñante irredento:

A  nosa vieira, símbolo mítico do Camiño de Santiago, está a 13.5 km... En Beroun.

Síntome tan afortunado!!!  

Neste mes de 29 días