(1943-1998)
Lémbrome moito del, pois -mitómano irredento- o seu nome quedoume gravado cando escoitei por primeira vez Il mio canto libero.
Foi na radio,of course.
Máis a paixón xurdiu naquela máquina de discos que tiña o “Juventud” na rúa da Raíña... ou na praza de Fonseca?
Por un peso podías escoitar dúas cancións.
E a miña sempre era a mesma, dúas veces:
-Duraba unha eternidade (comparada coas competidoras)
-Tiña unha estrutura (comezaba a modiño,esas guitarras, ía subindo, esa batería, esas trompetas, esa pausa...)
-Tiña coros, orquestración -eses violíns da segunda parte-
-Tiña mensaxe ( “In un mondo che prigioniero é/respiriamo liberi io e te”)
-Tiña coros, orquestración -eses violíns da segunda parte-
-Tiña mensaxe ( “In un mondo che prigioniero é/respiriamo liberi io e te”)
.....
Así que, sempre inmortal, aquí vai unha -miña- escolma do seu talento
(E, sí, todas elas superan, con nota, ese canon dos tres minutos que as discográficas impoñían)
(E, sí, todas elas superan, con nota, ese canon dos tres minutos que as discográficas impoñían)
I.- La luce dell, est
II.- La canzone del sole
III.- Ancora tu
IV.- Il giardini di marzo
En Compostela, neste setembro raro...
... L,Universo trova spazio dentro me”
Ningún comentario:
Publicar un comentario