Lucio Battisti

(1943-1998)

Tal día coma hoxe, hai vintetrés anos, finou Lucio Battisti.

Lémbrome moito del, pois -mitómano irredento- o seu nome quedoume gravado cando escoitei por primeira vez Il mio canto libero.

Foi na radio,of course.

Máis a paixón xurdiu naquela máquina de discos que tiña o “Juventud” na rúa da Raíña... ou na praza de Fonseca?
Por un peso podías escoitar dúas cancións.

E a miña sempre era a mesma, dúas veces:

-Duraba unha eternidade (comparada coas competidoras)

-Tiña unha estrutura (comezaba a modiño,esas guitarras, ía subindo, esa batería, esas trompetas, esa pausa...)
-Tiña coros, orquestración -eses violíns da segunda parte-
-Tiña mensaxe ( “In un mondo che prigioniero é/respiriamo liberi io e te”)

.....

Así que, sempre inmortal, aquí vai unha -miña- escolma do seu talento
(E, sí, todas elas superan, con nota, ese canon dos tres minutos que as discográficas impoñían)

        I.- La luce dell, est
        II.- La canzone del sole
        III.- Ancora tu
        IV.- Il giardini di marzo

En Compostela, neste setembro raro...

... L,Universo trova spazio dentro me”