Onte, os amigos de GCiencia ( Xornalismo + Divulgación) publicaron o documental máis fermoso que vin no que vai de século!
E non, non esaxero.
Preso sempre desta miña subxectividade, van as dúas razóns que xustifican tan contundente afirmación.
Primeira:
Eses azares misteriosos que confortan o espírito. Xa sabedes que é unha vella teima desta bitácora. Ese alimento espiritual feito de descubrimentos, achados, sorpresas...
Emocióname ler e ollar o nome da admirable Ruth Matilda Anderson... que foi a miña primeira publicación, deste bisesto 2020!
Son 53 minutos marabillosos.
Xosé Reigosa -encántame a súa devoción por Ruth e a tranquilidade coa que fala con todos (mesmo con nós)- percorre Galicia, hoxe, procurando as pegadas dunha viaxe lendaria (1924-1926).
E conversa coa xente que sabe e coñece daquela vida, mesmo descendentes dos protagonistas das fotos (Por exemplo, o entrañable Aparicio Añón Caamaño, oleiro de Buño. Minuto 33)
O engado, fascinante, é a técnica cinematográfica.
Recrean episodios e fotos... nun branco e negro engaiolante.
- Esa conmovedora despedida na aldea: minuto 19.
- A historia de Ramón Caamaño, o noso grande fotógrafo da Costa da Morte, que –con 16 anos– preséntase a Ruth! (Minuto 10)
A maxia comeza na chegada a Vigo (17-08-24).
Alí descubrimos a don Alfredo Anderson. O pai.
Escribe un diario que, nunha fascinante recreación, dálle pulo á epopea da súa filla.
(Ao fío do relato: no hotel Suizo –lembrades ?–, minuto 16, revelando fotos).
Todo é perfecto nese Documento excepcional:
-A gradación ascendente do guión (sabia mestura do presente e do pasado, viaxando no tempo)
-A realización técnica (cunha coherencia extraordinaria: emoción contida cando aparecen (minuto 38) os traxes galegos... en cor ! (Lembrade, estamos en 1925)
-A colaboración, coidadosa e con xeito, dos expertos –amenos– que explican a valía e importancia desa viaxe ( Manuel Sendón, M.A.Seixas, Pegerto Saavedra... )
-A música, orixinal e acaída, de Arturo Vaquero.
E, sí, esa íntima complicidade de saber que, case cen anos despois, valoramos e reivindicamos o compromiso de Ruth Matilda Anderson.
(Ollade as fotos novamente: vistas hoxe, son unha homenaxe ao traballo das nosas devanceiras)
Desfrutade.
Paga a pena !
E non, non esaxero.
Preso sempre desta miña subxectividade, van as dúas razóns que xustifican tan contundente afirmación.
Primeira:
Eses azares misteriosos que confortan o espírito. Xa sabedes que é unha vella teima desta bitácora. Ese alimento espiritual feito de descubrimentos, achados, sorpresas...
Emocióname ler e ollar o nome da admirable Ruth Matilda Anderson... que foi a miña primeira publicación, deste bisesto 2020!
Segunda:
O impresionante traballo da Asociación Cultural Dous Punto Oito autores dunha alfaia transcendental: A Viaxe de Ruth. Son 53 minutos marabillosos.
Xosé Reigosa -encántame a súa devoción por Ruth e a tranquilidade coa que fala con todos (mesmo con nós)- percorre Galicia, hoxe, procurando as pegadas dunha viaxe lendaria (1924-1926).
E conversa coa xente que sabe e coñece daquela vida, mesmo descendentes dos protagonistas das fotos (Por exemplo, o entrañable Aparicio Añón Caamaño, oleiro de Buño. Minuto 33)
O engado, fascinante, é a técnica cinematográfica.
Recrean episodios e fotos... nun branco e negro engaiolante.
- Esa conmovedora despedida na aldea: minuto 19.
- A historia de Ramón Caamaño, o noso grande fotógrafo da Costa da Morte, que –con 16 anos– preséntase a Ruth! (Minuto 10)
A maxia comeza na chegada a Vigo (17-08-24).
Alí descubrimos a don Alfredo Anderson. O pai.
Escribe un diario que, nunha fascinante recreación, dálle pulo á epopea da súa filla.
(Ao fío do relato: no hotel Suizo –lembrades ?–, minuto 16, revelando fotos).
Todo é perfecto nese Documento excepcional:
-A gradación ascendente do guión (sabia mestura do presente e do pasado, viaxando no tempo)
-A realización técnica (cunha coherencia extraordinaria: emoción contida cando aparecen (minuto 38) os traxes galegos... en cor ! (Lembrade, estamos en 1925)
-A colaboración, coidadosa e con xeito, dos expertos –amenos– que explican a valía e importancia desa viaxe ( Manuel Sendón, M.A.Seixas, Pegerto Saavedra... )
-A música, orixinal e acaída, de Arturo Vaquero.
E, sí, esa íntima complicidade de saber que, case cen anos despois, valoramos e reivindicamos o compromiso de Ruth Matilda Anderson.
(Ollade as fotos novamente: vistas hoxe, son unha homenaxe ao traballo das nosas devanceiras)
Desfrutade.
Paga a pena !
Rematando abril, neste bisesto raro e ruín